Ο Φάρος

Της Της P. D. James. Μετάφραση: Τ. Τόλια. Εκδόσεις Καστανιώτης. Αθήνα 2007. Τίτλος πρωτοτύπου: The Lighthouse, 2006.

Στα ανοιχτά της Κορνουάλης (ότι και να σημαίνει αυτό) υπάρχει ένα μικρό ιδιωτικό νησί, απροσπέλαστο για τους κοινούς θνητούς. Έχει βλέπετε μετατραπεί σε "ησυχαστήριο" για άτομα με αυξημένες ευθύνες που ζητούν λίγη ψευδαίσθηση ηρεμίας και ξεκούρασης από τα υψηλά τους καθήκοντα. Ανήκει σε μια μη κερδοσκοπική οργάνωση στην οποία το μεταβίβασε ο τελευταίος ιδιοκτήτης.

Οι μόνιμοι κάτοικοι είναι ελάχιστοι: το απαραίτητο προσωπικό και η τελευταία απόγονος της οικογένειας που το είχε κάποτε στην κατοχή της. Η ηλικιωμένη κυρία έφερε μαζί και τον μπάτλερ της, με τον οποίο συνδέεται με φιλική σχέση (όση φιλική σχέση μπορούν να αναπτύξουν άτομα του είδους αυτού που η ψυχρότητα ανήκει στο γονιδιακό τους σύστημα).

Στο νησί υπάρχει ένας φάρος, εγκαταλειμμένος σήμερα. Ο φάρος αυτός θα χρησιμεύσει σαν σκηνικό μιας αποτρόπαιας πράξης: ο διεθνούς φήμης συγγραφέας Νέιθαν Όλιβερ βρίσκεται νεκρός, κρεμασμένος από το κιγκλίδωμα στην κορυφή του. Αυτοκτονία φυσικά. Ποιός να θέλει το θάνατό του; Και δεν θα μπορούσε να διαλέξει χειρότερη ώρα: στο νησί αναμένεται μια υψίστης σημασίας συνάντηση Κορυφής υπό τον Πρωθυπουργό της Μ. Βρεττανίας. Η υπόθεση πρέπει να διαλευκανθεί "ως τάχιστα".

Καλείται με άκρα μυστικότητα ο αστυνόμος Νταλγκλίς και οι δύο βοηθοί του, η Κέιτ και ο Μπρέντον Σμιθ. Η πρόσκληση δεν άρεσε σε κανένα. Ήταν Σαββατοκύριακο και όλοι είχαν να κάνουν κάτι πολύ προσωπικό.

Και να που βρίσκονται στο νησί. Και αρχίζει η χορεία των ανακρίσεων, υποθέσεων, συζητήσεων, και αρχίζουν να μαθαίνονται πράματα και θάματα: πόσο δύστροπος ήταν ο αποδήμήσας, πόσο δύσκολη έκανε ή είχε κάνει τη ζωή πολλών, και πως, στο φινάλε, κανείς δε δυσαρεστήθηκε με την απόφασή του να τους αφήσει γεια. Μα, τότε, μήπως δεν έφυγε οικειοθελώς; Μηπως κάποιος τον βοήθησε να πάρει την απόφασή του;

Και αρχίζουν οι υποψίες: η κόρη του, αναγκαστική συνοδός και γενικών καθηκόντων υπάλληλος, και ο γραμματέας του που πολύ θα ήθελαν να παντρευτούν και ο Όλιβερ δεν το επέτρεπε επειδή θα ξεβολευόταν, κινούν από την αρχή το ενδιαφέρον. Σιγά-σιγά αποκαλύπτεται ότι όλοι σχετίζονται, ακόμα και οι φαινομενικά άσχετοι και τυχαίοι φιλοξενούμενοι-επισκέπτες που βρίσκονται εκεί.

Και ενώ όλα φάνηκαν να παίρνουν ένα δρόμο, μια δεύτερη δολοφονία ταράζει τα νερά. Και κάτι απρόβλεπτο και οχληρό: Ο αστυνόμος προσβάλλεται από ΣΑΡΣ και τον απομονώνουν στο αναρρωτήριο. Ευτυχώς ο γιατρός είναι από τους καλύτερους, που για δικούς του λόγους θάφτηκε στο απομονωμένο νησί.

Η Κείτ αναλαμβάνει. Η προσοχή της όμως διασπάται από την τρυφερή ανησυχία της για τον αστυνόμο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, είναι και ηθικά υποχρεωμένη να δίνει αναφορά στην φίλη του. Ο Μπέντον Σμίθ το παίρνει μυρουδιά και απορεί: γυναίκες.....

Για τη συνέχεια θα πρέπει να ανατρέξετε στο πρωτότυπο.

Από τα καλύτερα της Τζέιμς. Περιγραφές χώρων και καιρικών συνθηκών (μου άρεσε πολύ η ομίχλη), των σκέψεων του καθένα, αναδρομές στο παρελθόν, όλα συντείνουν στο να μην το αφήσεις από τα χέρια σου προτού το τελειώσεις. Και, ενώ φαινομενικά ο χώρος δράσης είναι ευρύς (ένα ολόκληρο νησάκι με τα οικήματά του, τις παραλίες του, τα δάση του), στην πραγματικότητα δε διαφέρει από ένα κλειστό σπίτι, όπου όλοι τούς βλέπουν όλους και έχουν άποψη για όλους, όπου ανάβουν τα τζάκια τους, παίρνουν τα τσάγια τους και απολαμβάνουν τα δείπνα τους. Και ο δολοφόνος μαζί.