Σάββατο, Μαΐου 16, 2009

Το εβένινο λαούτο

Του Παναγιώτη Αγαπητού. Εκδόσεις Άγρα. Αθήνα 2003.

Το βιβλίο αυτό το διάβασα με το που κυκλοφόρησε. Μου το είχε δανείσει μια φίλη. Από την πρώτη πρόταση με σκλάβωσε. Το τελείωσα και της το επέστρεψα με βαριά καρδιά. Έκτοτε, το σκέφτομαι συχνά, και αυτό και τον "Χάλκινο Οφθαλμό" που το διαδέχτηκε. Τα αγόρασα και τα χάρισα σε φίλους. Σκέφτομαι να τα αγοράσω και για μένα. Δεν θέλω να λείπουν από την αστυνομική βιβλιοθήκη μου - ειδικά τώρα, που έμαθα ότι θα υπάρξει και τρίτη συνέχεια, στη Σκύρο.

Ούτε ο κ. Αγαπητός, ούτε το "Εβένινο Λαούτο" έχουν ανάγκη τις δικές μου συστάσεις. Μια ματιά στις ιστοσελίδες αρκεί για να διαπιστώσει κανείς, όχι απλώς τις θετικές κριτικές, αλλά τον ενθουσιασμό των αναγνωστών επειδή κατάφεραν ένα δύσκολο έργο: να κάνουν θελκτική μια παρεξηγημένη περίοδο, την Βυζαντινή.

Όλοι την μισούσαμε στο σχολείο, θυμάμαι. Προσωπικά ούτε στο Πανεπιστήμιο τη συμπάθησα. Στην δουλειά μου, μόλις που την ανέχτηκα. Αιτία ήταν ο τρόπος που επέλεξε η επίσημη Πολιτεία (και οι συγκεκριμένοι δάσκαλοι που είχα εγώ) να μας την μεταδώσουν. Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί και να μην ήξεραν άλλους. Η Πηνελόπη Δέλτα κάτι επιχείρησε με τον "Καιρό του Βουλγαροκτόνου", αλλά και αυτή επικεντρώθηκε σε μάχες και άλλα τινά που είναι μια άλλη ιστορία.

Από το 2000 το Υπουργείο Πολιτισμού ξεκίνησε μια σειρά αρχαιολογικών εκθέσεων, δημοσιεύσεων και εκπαιδευτικών προγραμμάτων που έγιναν στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και το Μυστρά. Ο γενικός τίτλος ήταν "Ωρες Βυζαντίου" και ο σκοπός να γνωρίσει το κοινό και οι ειδικοί την καθημερινή ζωή στο Βυζάντιο. Η επιτυχία ήταν τεράστια. Έτσι αποδείχτηκε ότι δεν είχαμε τίποτα με το Βυζάντιο καθ΄εαυτό, είναι μάλιστα πολύ πιο κοντά μας από τον Περικλή. Απλώς δεν θέλαμε άλλες μάχες, νικηφόρες ή μη.

Μέσα σ΄αυτό το πλαίσιο κινείται "Το Εβένινο Λαούτο". Η ιστορία διαδραματίζεται τον 9ο αι. στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Αυτοκράτορας είναι ο Θεόφιλος (ο γνωστός, που όταν γίνονταν τα καλλιστεία για την επιλογή της συζύγου του είπε αστειευόμενος: "ως άρα εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα" και αντί να δώσει το μήλο στην Εικασία, το έδωσε στη Θεοδώρα - αλλά κι αυτή είναι άλλη ιστορία).

832. π.Χ. Ο Πρωτοσπαθάριος Λέων, αξιωματούχος του Θεόφιλου, πηγαίνει στη Βαγδάτη με μια πρεσβεία που θα διαπραγματευτεί την ειρήνη με τον χαλίφη. Ένας από τους σταθμούς του ταξιδιού είναι η Καισάρεια. Εκεί ο Λέων για λόγους ανωτέρας βίας, αναγκάζεται να επιλύσει μια πολύ-πολύ περίπλοκη υπόθεση.

Νομίζω όμως ότι είπα ήδη πολλά στον πρόλογο, έτσι, αν καταπιαστώ και με το κυρίως θέμα, θα μακρηγορήσω πολύ.

Ας περάσουμε λοιπόν στον επίλογο.

Ο κ. Αγαπητός κατέχει τον λόγο, κατέχει την εποχή που πραγματεύεται και πάνω από όλα κατέχει τούτο: ότι γράφει για το ευρύ κοινό.

Δεν υπάρχουν σχόλια: