Έγκλημα στην αρχαία Ολυμπία

Του Θάνου Κονδύλη. Εκδόσεις Ψυχογιός. Αθήνα 2007.

Το βιβλίο μου το δάνεισε ένα ζευγάρι φίλων. Μιλώντας μου γιαυτό, ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον, είπαν: " ἁν η έκτασή του μειωνόταν στο 1/3 θα ήταν καλό". Τους αντιμετώπισα με συγκατάβαση. "Φαίνεται ο άνθρωπος θα γράφει καμιά περιγραφή του Ιερού της Ολυμπίας, και όντας έξω από τα πράγματα, βαρέθηκαν. Λίγη αρχαιολογία κάνει καλό στον καθένα". Έτσι σκέφτηκα. Το πήρα λοιπόν πασιχαρής που θα διάβαζα το πόνημα άλλου αρχαιολόγου και ...

.....Ζευ Πάτερ, τί ήταν αυτό που έπαθα!

Κάπου στον 5ο αι. π.Χ., παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων, δολοφονείται στο Ιερό της Ολυμπίας ένας Σπαρτιάτης αθλητής. Γεγονός εξαιρετικά δυσάρεστο. Ο Αλέξανδρος, Αθηναίος ευγενής και πρώην άρχων με ειδικότητα στην εξιχνίαση εγκλημάτων, βρίσκεται εκεί προσκεκλημένος του φίλου του, Αρχιερέα Αγήνορα. Οι Σπαρτιάτες κατηγορούν για το φόνο τους Αθηναίους. Ο Αγήνορας πείθει τον Αλέξανδρο να εξιχνιάσει το έγκλημα με βοηθό τον Σπαρτιάτη Λεωνίδα. Οι δύο άνδρες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να συνεργαστούν. Σύντομα ανακαλύπτουν μια συνωμοσία ....των Περσών που επιδιώκουν να καταστρέψουν την Ελλάδα. Φυσικά τους κατατροπώνουν.

Σας φαίνεται καλό το στόρυ; σας εγγυώμαι ότι πρόκειται για φρίκη του χειρίστου είδους. Το αστυνομικό απαιτεί δράση, αγωνία, γοργή αλληλοδιαδοχή σκηνών και καταστάσεων, ώστε ο αναγνώστης να σέρνεται από τη μύτη. Τίποτα τέτοιο όμως δεν κατοικεί εδώ.Κατάφερα και διάβασα και τις 478 σελίδες του ανούσιου αυτού έργου. Από μαζοχισμό φυσικά.

Από που να πιάσω και που να τελειώσω; Ας δώσω λίγα μόνο δείγματα:

1. Ο ήρωας μάς πρήζει με φοβερά διλήμματα του τύπου "ποιος είμαι, πού υπάγω, να παντρευτώ ή να μην παντρευτώ" κτλ. κτλ. Μα κύριε συγγραφέα μου, αν ο ντετέκτιβ αναλίσκεται σε ερωτοτροπίες με την υπηρέτρια του πανδοχείου που διαμένει, απολαμβάνει περιπάτους και υποχρεώνει και μας να τους υποστούμε, και κάνει φιλοσοφικοειδείς σκέψεις, τότε θα σπαταλήσει όλο το χρόνο της μυθιστορηματικής του ζωής. Και όχι μονάχα να πιάσει το δολοφόνο, αλλά ούτε να μυριστεί το φόνο δεν θα προλάβει.

2. Ο συγγραφέας μπερδεύει τον εαυτό του με συγγραφέα ιστορικών μυθιστορημάτων και μας αναγκάζει να υποστούμε την κουραστική ανάγνωση διαφόρων λεπτομερειών, όπως π.χ. όλα τα σχετικά με τον παραγκωνισμό του Κόνωνα από την πολιτική σκηνή της Αθήνας.

3. Ο συγγραφέας μπερδεύει τον εαυτό του με τον περιηγητή Παυσανία και μας δίνει μακροσκελέστατες περιγραφές των τόπων που επισκέπτεται ο ήρωάς του. Αν κάνουμε την επιστήμη μας ανάγνωσμα για τους πολλούς, τότε οφείλουμε να γράφουμε για τους πολλούς και όχι για μας.

4. Και τα ονόματα; Τι να πω για τα ονόματα των ηρώων, που τα περισσότερα είναι μη πειστικά. Τα Αλέξανδρος και Βερενίκη είναι μακεδονικά, και την εποχή στην οποία βρισκόμαστε δεν είναι αντιπροσωπευτικά της Νότιας Ελλάδας. Όλοι οι Σπαρτιάτες δεν είναι απαραίτητο να λέγονται Άγις και Λεωνίδας. Αφού είναι αρχαιολόγος, θα μπορούσε να ανατρέξει στις πηγές. Οι επιγραφές, κυρίως οι επιτύμβιες, μας προσφέρουν άφθονο υλικό για να διαλέξουμε.

5. Το καλύτερο σας το αφήνω για το τέλος: Κάτω από το ιερό, υπάρχει ένα ολόκληρο σύμπλεγμα υπόγειων διαδρόμων και δωματίων, που οδηγούν στον ναό του Δία και συγκεκριμένα στη βάση του χρυσελεφάντινου αγάλματος του θεού, που (έρμε Φειδία) είναι κούφιο και έχει μέσα σκάλες και μηχανισμούς και από τα μάτια του μπορείς να βλέπεις τι γίνεται στον ναό...

Μα είναι πράγματα αυτά για να τα γράψει αρχαιολόγος;

Ύβρις............