Το έγκλημα στο Ψυχικό

Του Παύλου Νιρβάνα. Εκδόσεις Παρατηρητής 1986.

Μάλιστα. Του Παύλου Νιρβάνα. Πριν 100 περίπου χρόνια γράφτηκε. Και δεν είναι ακριβώς αστυνομικό, αλλά παρωδία αστυνομικού μυθιστορήματος. Ο συγγραφέας προσπάθησε να επιτύχει με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια: την διακωμώδηση του είδους αυτού του γραπτού λόγου και της κοσμικής ζωής της αστικής τάξης, που κατά την γνώμη του διακατέχεται από επιπολαιότητα.

Η σάτιρα ξεκινά από το ίδιο το όνομα του ήρωα: Μολοχάνθης! Και όσο ξενέρωτο είναι το όνομά του, άλλο τόσο είναι και αυτός. Σαν βραστή μολόχα!

Προσπαθώντας να δώσει λίγο νόημα στην βαρετή ζωή του, ομολογεί ένα φόνο που δεν διέπραξε. Για την ακρίβεια κάνει τα αδύνατα δυνατά ώστε να τον συλλάβουν και να γίνει ήρωας. Το πρώτο το πετυχαίνει. Και το δεύτερο εν μέρει. Ωραίες κορασίδες της υψηλής κοινωνίας τον επισκέπτονται και τον φροντίζουν. Η μολόχα μετατρέπεται σε Αλθαία. Τι μεγαλεπήβολο όνομα για το ταπεινό φυτό! Η εφήμερη δόξα του όμως σε λίγο σβήνει και του μένουν της φυλακής τα σίδερα! Όλοι οι γνωστοί του τον αποκηρύττουν ακόμα και ο άγνωστός του κύριος Χαμομήλης, που δηλώνει στην εφημερίδα ότι ουδεμία σχέση έχει με το άτομό του.

Χάρη στα αδιάσειστα στοιχεία που φρόντισε να κατασκευάσει η ενοχή του αποδεικνύεται περίτρανα. Τώρα μετανιώνει, αλλά είναι αργά.

Θα γλυτώσει ή όχι;

Είναι μικρό βιβλιαράκι και διαβάζεται ευχάριστα με ένα μόνιμο μειδίαμα στα χείλη.

Έχει τη γλώσσα των κειμένων αυτής της εποχής, λίγο ανοίκεια σήμερα, θυμίζει Πηνελόπη Δέλτα και παιδικό μυθιστόρημα. Έχει την αθωότητα των γραπτών εκείνης της εποχής, των ανθρώπων και του τρόπου αντιμετώπισης των καταστάσεων. Λίγο αφελές ίσως, οι χαρακτήρες μπορεί να μη πείθουν πολύ, αλλά είπαμε: πρώτον είναι σάτιρα και δεύτερον γράφηκε πριν από 100 χρόνια!