Του Λεονάρδο Παδούρα. Μετάφραση Κώστας Αθανασίου. Εκδόσεις Καστανιώτη 2007. Τίτλος πρωτοτύπου: Leonardo Padura, Adios Hemingway- Τι είναι χειρότερο από ένα κακό βιβλίο;
- Ένα βαρετό βιβλίο.
Το βιβλίο που μόλις διάβασα δεν ήταν καθόλου κακό. Και λογοτεχνία είχε, και ψήγματα χιούμορ διέθετε, και στην πρόσφατη ιστορία αναφερόταν. Ήταν όμως αφάνταστα βαρετό. Του έλειπε το "χου", αυτό το μαγικό πράγμα που σε κάνει να θέλεις να πας παρακάτω, να δεις τι θα κάνουν οι ήρωες, να σκεφτείς και συ πάνω στα τεκταινόμενα. Ο συγγραφέας (εμβριθής γνώστης της ζωής, της δράσης και των γραπτών του Χεμινγουέϊ) κατόρθωσε να σκοτώσει (από έναν τουλάχιστον αναγνώστη, εμένα) κάθε περιέργεια, κάθε επιθυμία για τη συνέχεια της ιστορίας. Ήταν τόσο χάλια που ούτε το συγγραφικό εύρημα με τα δύο χρονικά επίπεδα της δράσης (παρόν και 1958) ούτε η προσεγμένη μετάφραση δεν κατόρθωσαν να τη σώσουν.
Κατάφερα ωστόσο και την τελείωσα.
Εν ολίγαις λέξεσιν ο μύθος είναι ο εξής: Στον κήπο του σπιτιού του Χεμινγουέϊ, στην Κούβα, βρίσκεται ένα πτώμα. Η αστυνομία προσπαθεί να διαλευκάνει το έγκλημα αυτό που συνέβη πριν 40 χρόνια. Ήταν ο Χεμινγουέϊ ο δράστης ή όχι; Επιστρατεύουν για το σκοπό αυτό ένα πρώην αστυνομικό τον Μάριο Κόντε που κυνηγιέται από τα δικά του φαντάσματα και θεωρεί προσωπική υπόθεση την εύρεση της αλήθειας. Την οποία και βρίσκει.
Μου άφησε πικρή γεύση. Ήξερα ότι ο Χεμινγουέϊ δεν υπήρξε ο καλύτερος των ανθρώπων, αλλά το μυθιστόρημα αυτό τον απομυθοποίησε εντελώς, τον εξευτέλισε στο έπακρο. Έτσι τουλάχιστον το εξέλαβα εγώ.
Μια σύσταση έχω να κάνω σε όποιον το συναντήσει στο βιβλιοπωλείο: Μακρυά!!!!!!!!!
5 σχόλια:
Η αστυνομική πλοκή ήταν ένα πρόσχημα, θα μου επιτρέψετε να πω. Ο στόχος του συγγραφέα ήταν μάλλον η αποδόμηση του χεμινγουεϊανού μεγαλείου και μύθου και παράλληλα το κτίσιμο ενός νέου καθώς σκύβει πάνω από τον Χεμινγουέι άνθρωπο, με όλα του τα ενοχλητικά ελαττώματα και τις μικρές στιγμές μεγαλωσύνης του. Εξάλλου ο ίδιος ο αστυνομικός λατρεύει και μισεί το νομπελίστα (όπως και το βρακάκι της σταρ) μέχρι το τέλος (και συντοχρόνως). Πράγματι ένα ιδιαίτερο βιβλίο και σίγουρα όχι ένα αστυνομικό βιβλίο.
Καλημέρα σας!
Δεν αμφισβητώ την αλήθεια των όσων λέτε, ωστόσο ο συγγραφέας δεν κατάφερε να καταθέσει τα μηνύματα αυτά με τρόπο, αν όχι ευχάριστο, τουλάχιστον ενδιαφέροντα, ώστε να με κάνει κοινωνό τους. Θα συμφωνήσετε μαζί μου, ότι ο τρόπος γραφής μπορεί να αναδείξει ένα μέτριο κατά τα άλλα έργο ή να χαντακώσει ένα αξιόλογο σε νοήματα.
Είπατε ότι το βιβλίο δεν είναι αστυνομικό. Πώς θα το χαρακτηρίζατε;
Ομολογώ ότι δεν ήταν το καλύτερο δείγμα της πάντα αγαπημένης λατινοαμερικανικής βιβλιοπαραγωγής.Ούτε καν του ίδιου του συγγραφέα. Εχετε δίκιο και για την αργή εξέλιξη, που παρ'ολα αυτά δεν αποκρύβει καθόλου την ταυτότητα του μυστηριώδους θύματος και ακόμα χειρότερα σε αφήνει να φανταστείς ποιός ΔΕΝ είναι στα σίγουρα ο δολοφόνος. Μια και γράφτηκε κατά παραγγελία είχε τη μοίρα που του άξιζε, να είναι δηλαδή ένα μέτριο βιβλίο.Απο κει και μετά πρέπει να πω ότι το διάβασα περισσότερο σαν μελέτη ενός ιδιότυπου "χεμινγουεινισμού", αφού γρήγορα πείστηκα ότι δεν επρόκειτο για αστυνομικό.Αν θα έπρεπε ντε και καλά να το κατατάξω θα το βάφτιζα ιστορικό μυθιστόρημα (με νουαρ πινελιές).Έχει πολλά στοιχεία που να δικαιολογούν τον τίτλο, κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη.
Είχα σκεφτεί και εγώ να το κατατάξω στα ιστορικά, αλλά το 1858 και τα συναφή χρόνια μου ήταν πολύ κοντινά για να τα περάσω στην ιστορία. Αφού συνηγορείτε όμως και σεις, θα το διορθώσω. Η ιδιότητα του αστυνομικού δεν αναιρείται πιστεύω, έστω και αν είναι δευτερογενής. Όπως και να το κάνουμε η πλοκή είναι αστυνομική.
Όσο για την "αποδόμηση του χεμινγουεϊανού μεγαλείου' έχω να πω ότι η καθήλωση από το βάθρο οποιουδήποτε (είτε είναι ο δάσκαλός μας του δημοτικού, είτε μια άγνωστή μας προσωπικότητα που την είχαμε όμως περί πολλού), αφήνει πολύ πικρή γεύση και γεννά πολλές αντιδράσεις.
Ναι...ίσως...
Είναι δύσκολο εγχείρημα να τα βάζεις με τα φαντάσματα και δη τα λατρεμένα. Ίδίως αν αυτά συνεχίζουν να σε στοιχειώνουν.
Και εξ ελαχίστης πείρας μπορώ να σας πω ότι ο Ερνέστο για τους Κουβανούς υπήρξε αμερικανός (άρα εχθρός) αλλά και αντιαμερικανός (άρα φίλος)ταυτόχρονα.
ΥΓ. Και στοιχηματίζω το κυλοτάκι της Άβα Γκάρντνερ ότι ακόμα έτσι αισθάνονται.
Δημοσίευση σχολίου