Τετάρτη, Ιουλίου 16, 2008

Κατά συρροήν

Του Πέτρου Μαρτινίδη. Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1998.

Ο κ. Μαρτινίδης είναι καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου (σύμφωνα με το βιογραφικό του οπισθόφυλλου) διδάσκει θεωρία και κριτική αρχιτεκτονικής. Είναι επίσης Θεσσαλονικιός. Εκτός από τα βιβλία τα σχετικά με την επιστήμη του έχει πολύ έντονη παρουσία στην αστυνομική λογοτεχνία. Ο συνδυασμός αυτός είναι πολύ του γούστου μου. Κοντολογίς, όπου βρω Μαρτινίδη τον διαβάζω. Και περνάω μαζί του καλά.

Το εν λόγω βιβλίο είναι το πρώτο του αστυνομικό. Το είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια και το ξαναθυμήθηκα με αφορμή κάτι δικό του που διάβασα πρόσφατα (το διήγημα "Από άλλοθι σε άλλοθι" που βρίσκεται στη συλλογή "Ελληνικά Εγκλήματα". Επειδή σκοπεύω να την σχολιάσω σύντομα, δεν θα γράψω τίποτα άλλο εδώ).

Τότε που το διάβασα μου είχε αρέσει πολύ.

Ο ήρωας, ο κ. Παύλος Μακρής, ετών 55, καθηγητής στο ΑΠΘ, έχει το μυαλό του αποκλειστικά στα της επιστήμης του. Ξαφνικά όμως χτυπά την πόρτα του η αστυνομία και τότε όλα αλλάζουν. Καλείται να επιλύσει αστυνομικά προβλήματα που ανήκουν στην αρμοδιότητα άλλων. Δεν μπορεί ούτε να αρνηθεί, ούτε στην πορεία να υπαναχωρήσει. Από ένα σημείο και μετά η επίλυσή τους έχει να κάνει με την ίδια του την επιβίωση.

Πρέπει να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισης του Δημήτρη Σκούρου, μεταπτυχιακού φοιτητή και φίλου του. Πρόκειται για δολοφονία ή οικειοθελή αποχώρηση από την πιάτσα; Πρέπει να λύσει το μυστήριο ενός τροχαίου που απέβη μοιραίο για τον κ. Ασπριτζή, καθηγητή στη Σχολή Καλών Τεχνών. Πρόκειται για δολοφονία ή ατύχημα; Πρέπει να λύσει το μυστήριο της κλοπής τριών πινάκων. Πρόκειται για ανυπολόγιστης αξίας έργα ή ερασιτεχνικές απομιμήσεις τους;

Ο κ. Μακρής δεν είναι παντρεμένος. Την έλλειψη αυτή αντισταθμίζει με μια σταθερή ...παράνομη σχέση που διατηρεί με μια συνομίληκή του κυρία, την Ελένη, που τυγχάνει οδοντίατρός του και σύζυγος συναδέλφου του. Την οποία όμως θα επισκιάσει η Λήδα, μία νεαρότατη αστυνομικός, που στην αρχή ήταν αντίπαλος του κ. Μακρή και αργότερα εξελίχθηκε σε σύμμαχό του στην έρευνα που από κοινού διεξάγουν.

Η έρευνα προχωράει καλά, όχι όμως και η σχέση τους, διότι η ωραία Λήδα , παρά τις φιλότιμες προσπάθειες και των δύο, περί άλλα τυρβάζει....

Η ιστορία προχωράει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, εφάμιλλη αυτής που αναπτύσει στις στροφές του Πανοράματος το αυτοκίνητο που τους καταδιώκει για να τους σκοτώσει. Γιατί άραγε; Η πρόσκρουση είναι απότομη και στις δύο περιπτώσεις. Το Ντε Σεβό στο οποίο επιβαίνουν διαλύεται. Η ζωή την οποία είχαν κατασκευάσει, η ζωή την οποία είχαν ονειρευτεί διαλύεται.

Αναδομώντας τα ερείπιά της ο πρωταγωνιστής θα μας τα προσφέρει ως αστυνομικό αφήγημα με το ψευδώνυμο Πέτρος Μαρτινίδης.

2 σχόλια:

Athanassios Bakalidis είπε...

Όταν άρχισα να διαβάζω το βιβλίο είχα την εντύπωση πως διάβαζα την έγγραφη καταγραφή των ονειρώξεων ενός κουκλτουριάρη πενηντάρη.

Σε τελική ανάλυση ποιος δε θα ονειρευότανε μια κοπέλα νέα, πολύ όμορφη, δροσερή, μορφωμένη και ... συμβατή μαζί του, γιατί όπως και να το κάνουμε πόσες εικοσάχρονες μπορούν να κάνουν ουσιαστική και όχι μόνο πiπεράτη παρέα με πενηντάρηδες .... Άμα περάσει η ηλικία αλλάξουν και τα γούστα και οι συνήθειες .....

Το γεγονός που συντείνει ακόμα περισσότερο στην ιδέα της ονείρωξης είναι πως η καλή υπαρχιφύλακας χτυπάει τον ήρωα κύριο Μακρή και σε ένα άλλο φετίχ του, που είναι η ορθη χρήση της ελληνικής γλώσσας.

Φυσικά και ο συγγραφέας ξέρει πως μια τέτοια σχέση δεν τη θέλει ούτε ο ... Θεός, εξ ού και όλα τα φυσικά και πνευματικά εμπόδια στην επίτευξη του ποθητού.

Άμα όμως ξεπεράσεις αυτό που εμένα με ενόχλησε σε συνδυασμό με κάποια φλυαρία του συγγραφέα, η οποία αν έλλειπε, θα μείωνε τον τελικό αριθμό των σελίδων κατά περίπου 50, το βιβλίο είναι καλό. Ο Πέτρος Μαρτινίδης έχει καλές ιδέες και τις βγάζει όμορφα στο χαρτί. Ειδικά ένα άλλο βιβλίο του με τίτλο "Ο Θεός αγαπάει τους άθεους", μου είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση. Κι αυτό βέβαια θα προτιμούσα να ήταν κατά τι μικρότερο, αλλά οι αναφορές στη Θεσσαλονίκη, το όλο κλίμα και η σύλληψη του βιβλίου αξίζουν.

Άξιος ο κύριος Μαρτινίδης και αναμένουμε κι άλλα καλύτερα.

ΘΜ

Constantina Kallintzi είπε...

Για την μείωση των σελίδων δεν έχεις άδικο. Κάποιες περιγραφές που δεν προσφέρουν στην εξέλιξη της διήγησης θα μπορούσαν να παραλειφθούν. Είναι κουραστικές και αποπροσανατολίζουν. Αυτό όμως είναι μικρή αδυναμία στο σύνολο του βιβλίου, το οποίο είναι πραγματικά καλό.