Άμυνα ζώνης

Του Πέτρου Μάρκαρη. Εκδόσεις Γαβριηλίδης. Αθήνα 2001.

Όταν ένα μέρος είναι όμορφο, ξαναπάμε. Όταν ένα φαγητό είναι νόστιμο το ξαναμαγειρεύουμε. Όταν ένα βιβλίο είναι συναρπαστικό, το ξαναδιαβάζουμε.

Το εν λόγω βιβλίο το είχα διαβάσει πριν κάποια χρόνια και τώρα που έπεσε πάλι στα χέρια μου του αφιέρωσα το χρόνο μου ευχαρίστως.

Σε ένα νησί που δεν κατονομάζεται, αλλά πρέπει να είναι κοντά στη Σαντορίνη, το ζεύγος Χαρίτου-Αδριανής κάνει διακοπές. Ο Θεός να τις κάνει διακοπές, δηλαδή μιας και φιλοξενούνται στο σπίτι του μπατζανάκη του που έχει σαλόνι σε χρώμα συκωτί (!!!) και πολυέλαιο (συγνώμη, πολύφωτο ήθελα να πω, αλλά με κόλλησε ο Χαρίτος) κρεμασμένο στο ταβάνι.

Ένα βράδυ γίνεται σεισμός. Τα ρίχτερ και τα μποφόρ φέρνουν τα πάνω κάτω στη ζωή του σπιτιού αλλά και στη μορφολογία του νησιού. Από τις κατολισθήσεις ξεθάβεται ένα πτώμα. Αγνώστου ταυτότητος.

Η τοπική αστυνομία, αντί να κάνει τη δουλειά της, βρίσκει την εύκολη λύση να απευθυνθεί στον Προϊστάμενο του Τμήματος Ανθρωποκτονιών που είχε την ατυχή έμπνευση να κάνει τα μπάνια του στο νησί τους. Ο Χαρίτος εκών - άκων (αλλά εδώ που τα λέμε ....αρκετά εκών) φορτώνεται το πτώμα και αναχωρεί για την Αθήνα. Για να τον ανταμείψει ο Διευθυντής της Ασφάλειας, ο Γκίκας, του αναθέτει τη διαλεύκανση του εγκλήματος.

Μιας όμως και η ταυτότητα του δολοφονημένου δεν διακρίνεται στον ορίζοντα, για να μη μένει αργός του αναθέτει τη διαλεύκανση ενός ακόμα φόνου: του Ντίνου Κούστα, ιδιοκτήτη δύο νυχτερινών κέντρων και ενός εστιατορίου πολυτελείας. Τον σκότωσαν με τέσσερις πυροβολισμούς δυο βήματα από το μαγαζί του και μπροστά στα μάτια του εμβρόντητου θυρωρού του. Ο δράστης είχε συνεργό που τον πήρε με τη μοτοσυκλέτα του και αμφότεροι έγιναν άφαντοι.

Ο Κούστας στην προσωπική του ζωή ήταν τυχερός - άτυχος. Άτυχος, γιατί τον παράτησε η γυναίκα του με δύο παιδιά που δεν θέλησε να ξαναδεί, και τυχερός, γιατί παντρεύτηκε μια άλλη, την πρώην τραγουδίστρια Έλενα Φραγάκη, που εξελίχθηκε σε πραγματική κυρία.

Ο Χαρίτος την ερωτεύεται ακαριαία, αλλά δεν τολμά να το ομολογήσει ούτε στον εαυτό του. Η λαμαρίνα τον αποπροσανατολίζει αρκετά. Στο τέλος μάλιστα χάνει τελείως τον έλεγχο με απρόβλεπτες συνέπειες για την ζωή του, την οικογένειά του και την καριέρα του. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία και προβολές στο μέλλον δεν επιτρέπονται.

Ενδιαφέρουσα η πλοκή με τις δύο ανεξάρτητες μεταξύ τους υποθέσεις που συμπλέκονται και συνδέονται έτσι, που στο τέλος γίνονται κομμάτια της ίδιας υπόθεσης. Το εύρημα αυτό, που θα το συναντήσουμε αργότερα και στον Βασικό Μέτοχο, κάνει το μυθιστόρημα συναρπαστικό.

Στην πραγματική ζωή, όταν κάποιος είναι στριμμένος και ξινός, όλοι τον λένε στριμμένο και ξινό και τον κάνουν πέρα. Ο Χαρίτος βλέπει με ξινισμένα μούτρα τα πάντα και τους πάντες, πλην της Κατερίνας βεβαίως, και όμως αποτελεί μια πολύ γοητευτική προσωπικότητα. Αν αυτό είναι κατόρθωμα του Μάρκαρη ή του ίδιου του Χαρίτου, δεν ξέρω.